Lodos Güncesi

bütün iyi şeyler olmakta gecikiyor…

(…)
adamakıllı bir yağmur altında
gülümsemesi mor bir şemsiye gibi açılmış bir kadın da
beklemiyor beni artık

rüyamın son vagonunda (…)

gittiğimiz yerlerden bizi geri getirecek sözcükler…

(…)

ne olur bu defa

kalbimizi katlayıp gemiler yaratsak

kimsenin kıskanmayacağı kadar basit

ve herkesin sahip olabileceği kadar sıradan

(…)

seke seke geçiyorum çocuk aklının bahçelerinden

beni saydam gülümseyişimden tanıyorsun

Ramazan Güngör’ün mısraları; savunmasız insanın içe kapanışı, çekip gitmek arzusuyla çırpınıp gidemeyen yolcu, gözaltındaki ölü, kanatsız albatrostur…

Can yelekleri korkudan yapılmış, lodos rüzgârıyla çalkalanan bir denize açılmaya hazır, güverteleri yanan bir gemidir…

Sayısız öykünün bağlandığı bir kıyı iskelesi, güçlü bir yaşam felsefesinin demirlediği bir limandır.

Ve sonunda fırtınalı denize yolculuk başlar…

Gün Zileli

(…)

sonra başları yeni okşanmış birkaç çocuk geçti

kahkahalarını döke saça

ne dizlerinde ne ruhlarında bir yama

bir çizgi kat etti gövdemi baştan başa

çocukluğumdan damıtılmış bir kurşun

bütün zamanların kanını akıtıp

saplandı sabahımın ıssızlığına

(…)

lodos.guncesi@gmail.com